Kozioróg dębosz – występowanie
Kozioróg dębosz to gatunek chrząszcza, który występuje przede wszystkim w zachodniej oraz południowej części kraju. Jego stanowiska można zaobserwować w Wielkopolsce, na Dolnym i Górnym Śląsku oraz w Małopolsce. Obecnie największa populacja kozioroga dębosza znajduje się w dorzeczach Warty oraz Odry, ale również w Warszawie. Chociaż pierwotnie środowiskiem występowania tego gatunku chrząszcza były drzewostany z dużą liczbą dębów szypułkowych, tak obecnie spotyka się je przede wszystkim na pojedynczych dębach lub w ich małych skupiskach, a także na łąkach w dolinach rzecznych i miejskich alejach.
Kozioróg dębosz – wygląd
Kozioróg dębosz należy do największych i najbardziej okazałych gatunków chrząszczy w całym kraju. Długość ciała waha się od 28 do 55 milimetrów. Mają na to wpływ warunki żerowania larw. Posiadają masywne, szerokie ciało, lekko zwężone z tyłu, na którego pokrywach widać wyraźne guzy barkowe. Górna część ciała niemal nie posiada owłosienia. Strona spodnia, z wyłączeniem brunatnożółtych włosków, ma ciemnobrunatną barwę. Głowa i przedplecze jest czarne, natomiast ciemnobrunatne pokrywy rozjaśniają się na ich tylnej części.
Kozioróg dębosz – rozwój
Chrząszcze te przede wszystkim uaktywniają się w nocy. Inaczej jest w okresie rójki, gdzie przy ciepłej i pochmurnej pogodzie samce poszukują partnerek do kopulacji. Zazwyczaj jednak w trakcie dnia są one schowane w załomach korony drzew, w których wcześniej się rozwijały jako larwy. Mogą również przebywać w koronach tych drzew. Podobnie jak Sichrawa karpacka oraz Nadobnica alpejska omija miejsca, w których nie mogą zagnieździć się w korze.
Kozioróg dębosz – pożywienie
Kozioróg dębosz odżywia się przede wszystkim bardzo blisko kory własnego drzewa. Zlizuje soki z kory wyciekające z drewna w tym samym miejscu, w których żerowały larwy. Można je również spotkać na fermentujących owocach w okolicach drzew. Sprawdź również jak odżywiają się inne chrząszcze pod ochroną
Kozioróg dębosz – rozmnażanie
Pełen cykl rozwoju może trwać od 3 do nawet 5 lat. Sam rozwój embrionalny zajmuje 2-3 tygodnie. Samce poszukują samic, które niechętnie przemieszczają się po pniach oraz konarach. Nakłaniane są one do kopulacji. Samce i samice mogą kopulować z większą liczbą partnerek i partnerów. Potem następuje proces składania jaj w szczelinach kory drzewnej. Opcjonalnie samice składają je również na odsłoniętych, grubych korzeniach. Zazwyczaj składane są one pojedynczo, rzadziej po dwa lub trzy. Łącznie samica może złożyć od kilkudziesięciu, do nawet trzystu jaj. Od połowy maja kolebki poczwarkowe są opuszczane przed dorosłe chrząszcze.